જંગલમાં એક ઝાડ પર એક ચકલીનો માળો હતો. તે ઝાડ ખૂબ જ ગાઢ હતું. એક દિવસ અચાનક ભારે વરસાદ અને તોફાન શરૂ થયું. વરસાદ ખૂબ જ ભારે હતો. જેના કારણે જંગલના પ્રાણીઓ અને પક્ષીઓ પોતાના માટે સલામત સ્થળ શોધવા માટે અહીં-ત્યાં દોડવા લાગ્યા. એક વાંદરો ક્યાંકથી દોડતો આવ્યો અને તે ઝાડ નીચે બેઠો. જે ઠંડીથી ધ્રૂજી રહ્યો હતો. તે અહીં અને ત્યાં જોઈ રહ્યો હતો.
તેને જોઈને માળાના ચકલીએ કહ્યું – “ઈશ્વરે તને માણસો જેવા સુંદર હાથ અને પગ આપ્યા છે. તું સારા સમયમાં પોતાના માટે ઘર બનાવી શકે છે. પાણી અને ઠંડીને કારણે વાંદરો ચીડિયા થઈ ગયો હતો. તેણે ચકલીને કહ્યું કે તારું જ્ઞાન તારા સુધી જ રાખ. મને ઉપદેશ ના આપ, તું શાંતિથી બેસો અને તારું કામ કર.”
પણ પક્ષીએ ઉપદેશ આપવાનું બંધ ન કર્યું અને વાંદરો ગુસ્સે થયો. તે તરત જ ઊભો થયો, ઝાડ પર ચઢ્યો, પક્ષીના માળાને જડમૂળથી ઉખેડી નાખ્યો અને તેને ફેંકી દીધો. બિચારું પક્ષી હવે બેઘર છે. હવે તે પાણીથી બચવા માટે પાંદડાઓમાં અહીં ત્યાં સંતાવા લાગી.
વાર્તામાંથી શીખવા જેવું:
મૂર્ખોને ઉપદેશ આપવો એ પોતાના માટે નુકસાનકારક સાબિત થઈ શકે છે
