એક જંગલમાં એક વિશાળ વડનું ઝાડ હતું. એક કાગડો તેની પત્ની સાથે એક જ ઝાડ પર રહેતો હતો. કાગડો ખૂબ જ દુઃખી હતો. કારણ કે, જ્યારે પણ તેની પત્ની ઇંડા મૂકતી. એક કાળો સાપ આવીને તેને ખાઈ જતો. સાપ એ જ ઝાડ પરના એક વાસણમાં રહેતો હતો. એક દિવસ કાગડાએ દુઃખી હૃદયે તેના મિત્ર શિયાળને પોતાની દુ:ખની વાર્તા કહી.
તેના મિત્રએ તેને દિલાસો આપ્યો અને કહ્યું, "ચિંતા ના કર, બધું સારું થઈ જશે. હું સાપને પાઠ ભણાવવાનો કોઈ રસ્તો શોધીશ." તેણે કાગડાને બીજા દિવસે મળવા કહ્યું. બીજા દિવસે શિયાળે કાગડાને સમજાવ્યું, "એક સુવર્ણકારની દુકાને જા અને એક હાર લાવીને સાપના વાટકામાં મૂકી દે."
પણ, તમારે એવી રીતે આવવું જોઈએ કે સુવર્ણકારના સૈનિકો તમારી પાછળ ઝાડ સુધી આવે, બાકીનું કામ આપમેળે થઈ જશે. કાગડાને તેના મિત્રના શબ્દો થોડા વિચિત્ર લાગ્યા. પણ, તેણે જેમ કહ્યું તેમ કર્યું. કાગડાએ માળા વાટકામાં મૂકતાંની સાથે જ સુવર્ણકારના સૈનિકે તે જોયું. એક સૈનિક ઝાડ પર ચઢ્યો અને વાટકામાં હાથ નાખવાનું વિચાર્યું અને તે વાટકામાં એક મોટો ઝેરી સાપ બહાર આવ્યો.
સૈનિકે તેની બંદૂક ચલાવી અને સાપ મરી ગયો. સૈનિક ગળાનો હાર સોની પાસે લઈ ગયો. આ રીતે, કાગડાના મિત્ર શિયાળની બુદ્ધિમત્તાને કારણે, કાગડો સાપથી મુક્ત થયો.
નૈતિક:
જે શસ્ત્રોથી ન થઈ શકે તે બુદ્ધિથી કરી શકાય છે.
